Alexis Sorbas ist weiblich, eher jung und kommt von Ikaria. Oder, würde gerne von Ikaria kommen, wohnt aber eigentlich in Athen...

Alexis Zorbas is became a young woman from Ikaria. More precisely, she would like to be from Ikaria, but, in fact, she lives in Athens...

Ο Αλέξης Ζορμπάς είναι νεαρή γυναίκα, Ικαριώτισσα. Ή τουλάχιστον θα ήθελε να είναι Ικαριώτισσα, είναι όμως Αθηναία. Στην καλύτερη περίπτωση κατάγεται από την Ικαρία.

Έφτασα μέχρι τα άκρα.

Εξόπλισα την φωτογραφική μηχανή μου με ένα τηλεφακό, αγόρασα ένα «μονόποδο» τρίποδο και επέκτεινα την τελευταία στιγμή την εξωτερική μνήμη της κάμερας. Εισιτήριο, νοικιαζόμενο διαμερισματάκι, τέσσερεις εβδομάδες διακοπές. Μερικά χρόνια επιτόπιων έρευνων του σκηνικού προηγήθηκαν.
Πάρ’όλα αυτά, τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Η ταλαιπωρία ήταν μεγάλη, όπως ήταν μεγάλος και ο αριθμός των άχρηστων φωτογραφίων. Απαίτησε και την κατάκτηση του εαυτού μου.

Το αποτέλεσμα:
Ο Αλέξης Ζορμπάς είναι νεαρή γυναίκα, Ικαριώτισσα. Ή τουλάχιστον θα ήθελε να είναι Ικαριώτισσα, είναι όμως Αθηναία. Στην καλύτερη περίπτωση κατάγεται από την Ικαρία.

Το πρώτο μου Πανηγύρι το έζησα το 1983 στις Ράχες. Είχε ντόπιο κρασί σε μπουκάλια μπίρας και κατσίκι βραστό τυλιγμένο σε εφημερίδα. Με την πάροδο του χρόνου η εφημερίδα αντικαταστάθηκε προοδευτικά με χαρτί περιτυλίγματος. Το κρασί προσφέρεται τώρα σε μπουκάλια νερού. Συμπληρωματικά υπάρχει και κόκα κόλα και νερό. Η μουσική έμεινε η ίδια, και οι χοροί επίσης. Μόνο που τώρα έρχονται περισσότεροι άνθρωποι.

Τα ελληνικά κανάλια έχουν αρχίσει ήδη να προβάλλουν διαφημιστικά σποτ για τα Πανηγύρια στην Ικαρία. «Γλένι και χορός στα πιο αυθεντικά Πανηγύρια της Ελλάδας». Πρόκειται για μια φανταστική και μοναδική στρατηγική μαρκετινγκ – όποιος έχει συμμετέσχει τυχαία σε ένα Πανηγύρι κάπου αλλού ξέρει τι ακριβώς εννοώ. Επί τόπου η προώθηση δείχνει διαφορετική. Χαρτάκια – κατά κανόνα χειρόγραφα – διαφημίζουν καρφιτσωμένα σε ηλεκτικούς στύλους τα Πανηγύρια. Αποκλειστικά στα ελληνικά. Για να φτάσεις στο Πανηγύρι είναι αναπόφευκτο να έχεις τουλάχιστον υποτυπώδεις γνώσεις της ελληνικής γλώσσας (να ξέρεις πως γράφεται «ΠΑΝΗΓΥΡΙ»), ένα χαρτή και εξαιρετική ακοή (για να βρεις και πραγματικά τον τόπο σύμβαντος).

Σε όλα τα Πανηγύρια πήγαμε με τα πόδια ή κάναμε αουτοστόπ. Στο Πανηγύρι στην Λαγκάδα, το έλληνικό Woodstock, δε φτάσαμε ποτέ. Ούτε πέρυσι, στο τρήτο χρόνο που το προσπαθήσαμε. Βέβαια θα ήταν χρήσιμο να είχαμε κάποιο όχημα – μόνο που συνήθως τον Αύγουστο και οι εντακτικότατες προσπάθειές να νοικιάσεις κάτι δεν αποφέρουν κανένα αποτέλεσμα. Δε μπορούσαμε να νοικιάζουμε κανένα αυτοκίνητο, καμία μηχανή, κανένα σκουτεράκι, κανένα ποδήλατο (απολύτως εκτός συζητήσεως, Φριτς!) Το αουτοστόπ το κάναμε στη λάθος ώρα στο λάθος τόπος.

Πάνω από 2000 άνθρωποι βρέθηκαν στο απόμερο ορεινό χωριό στο οποιο οδηγεί μόνο ένας χωματόδρομος 20 χιλιόμετρων και στο οποίο κανονικά δεν υπάρχει ούτε ρεύμα. Στης έξη το απόγευμα το φαϊ είχε τελειώσει. Καλά, ημερήσιο Πανηγύρι ήταν...

Καταβεβλημένοι γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενώνα και καθησυχάσαμε ο ένας τον άλλον ότι δε χάσαμε και πάρα πολλά, όταν συναντηθήκαμε με ένα σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο με τέσσερεις γρούβαλους, όλους βαριά μαστουρομένους, που χάθηκαν το δρόμο τους. Το αμάξι σταμάτησε και οι επιβάτες ρώτησαν έμας τους ανόητους τουρίστες αν ξέρουμε το δρόμο για την Λαγκάδα. Τους περιγράψαμε το δύσβατο χωματόδρομο και το αυτοκίνητο απομακρύνθηκε πανευτυχισμένο κουνιώντας στην πίστα σαν ψαράδικο στον πέλαγο.

Εμείς πήγαμε το βράδυ στο Γιαλισκάρι γιατί επίσης καθησυχάσαμε ο ένας τον άλλον οτι το Πανηγύρι εκεί θα ήταν ακόμα πιο ωραία από το Πανηγύρι στη Λαγκάδα. Και ωραία ήταν πράγματι. Έλλειψη Πανηγύριων δεν υπάρχει στην Ικαρία το Δεκαπενταύγουστο.

Τους ανατολικούς χορούς τους εφέραν οι Έλληνες από την Τουρκία – τότε που τους διώξανε, η «Μικρασιατική κατάστροφη». Με καλή ορατότητα βλέπεις από την Ικαρία την Τουρκία, επίσης και τη Χίο, την Τήνο και τη Μύκονο.
Ταγκό, Βαλς, Τσιφτετέλι, Ζεϊμπέκικο κια ξανά και ξανά Ικαριώτικος. Το βιολί γίνεται όλο πιο σιγά και επιτέλους πάλι δυνατό. Το πλήθος χορεύει εκστασιασμένο.
Αφιερώμενα
... στο Γιάννη, με τον οποίο έζησα το πρώτο μου Πανηγύρι.
... στον Άγγελο, ο οποίος έζησε μαζι μας το πρώτο του Πανηγύρι.
... στη Λίζα, η οποία φροντίζει για την μουσική μου διατροφή.
... στον Φριτς (οι νότες κάνουν τη διαφορά)
... και στο Ράινερ, τη θαρρελέα Μούσα μου.

Ich habe alles gegeben:
Meine Kamera mit einem Tele aufgerüstet, mir ein Einbeinstativ gekauft und kurzfristig einen gigantischen externen Speicher organisiert, Flug, Unterkunft, vier Wochen Urlaub. Mehrere Jahre "Beobachtung" der Szenerie gingen dem ganzen voraus. Dennoch, es könnte besser sein. Die Mühen waren enorm und der Ausschuss an Fotos ebenfalls. Selbstüberwindung hat es auch gekostet.

Das Ergebnis:
Alexis Sorbas ist weiblich, eher jung und kommt von Ikaria. Oder, würde gerne von Ikaria kommen, wohnt aber eigentlich in Athen.
Auf meiner ersten Panigiri war ich anno 1983 in Raches. Es gab selbstgebrauten Wein aus Bierflaschen, sowie gekochte Ziege auf Zeitungspapier. Das Zeitungspapier wurde später durch fortschrittliches Packpapier ersetzt, Wein gibt es jetzt in Wasserflaschen und außerdem Coca Cola und Wasser. Die Musik ist die gleiche geblieben, die Tänze auch, es sind jetzt nur mehr Menschen da.

Im griechischen Fernsehen laufen schon Spots über die Panigiria auf Ikaria. Feiern und tanzen auf authentischen griechischen Volksfesten. Eine geniale Marketingstrategie mit Alleinstellungsmerkmal. (Wer mal zufällig woanders gefeiert hat, weiß wovon ich rede). Vor Ort sieht die Vermarktung allerdings dann etwas anders aus. In der Regel handgeschriebene Plakate in griechischer Sprache weisen auf die Feste hin. Rudimentäre Kenntnisse der griechischen Sprache (man sollte schon wissen wie Panigiri auf Griechisch geschrieben wird), evtl. eine Landkarte und / oder ein gutes Gehör (damit man dann auch den Ort des Geschehens findet) sind hilfreich.

Wir sind zu allen Panigiria gelaufen oder getrampt. Langada, das "griechische Woodstock", haben wir im drittjährigen Versuch nicht erreichen können. Manchmal soll auch ein motorisiertes Gefährt helfen, sofern man es denn trotz intensiven Bemühens mieten kann. Also kein Auto, keine Enduro, kein Motorroller, kein Fahrrad (völlig indiskutabel Fritz!) und beim Trampen zur falschen Zeit am falschen Ort. Über 2.000 Menschen waren in dem abgelegenen Bergdorf, das nur über eine 20km lange Schotterpiste zu erreichen ist und eigentlich keinen Strom hat. Ab 18 Uhr war das Essen verspeist – es handelt sich ja schließlich auch um eine Tagsüber-Panigiri.

Wir gingen am frühen Nachmittag frustriert über einen Fußweg zurück zu unserer Unterkunft und redeten gerade das Fest schlecht, als uns ein verirrtes, schrottreifes Auto mit vier bekifften Freaks entgegenkam. Das Auto hielt und die Insassen fragten uns blöde Touristen, ob wir nicht den Weg nach Langada kennen. Wir beschrieben die buckelige Piste und das Auto schaukelte selig von dannen.

Wir hingegen gingen abends nach Gialiskari, denn das hatten wir uns unterwegs schöngeredet. Und schön war es auch. Einen Mangel an Festen am 15. August war nicht zu beklagen.

Die orientalischen Tänze haben die Griechen aus der Türkei mitgebracht, damals als sie vertrieben wurden – die kleinasiatische Katastrophe. Bei klarer Sicht kann man von Ikaria bis in die Türkei, aber auch bis Chios, Tinos und Mykonos schauen. Tango, Walzer, Tsiftetelli, Zeimekiko (gelegentliche Solomusik für die Männer) und immer wieder eine lange Fassung von Ikariotikos. Der Geiger wird leiser und leiser, und endlich wieder lauter und die Menge tobt.

Für
… Janni, mit dem ich auf meiner ersten Panigiri war
… Angelo, der mit uns auf seiner ersten Panigiri war
… Lisa, die mich liebevoll mit Musik versorgt und
… Fritz, (der Unterschied liegt in den Noten!!!)
… und für Rainer, meiner unerschrockenen Muse.

… sowie für Niko, der uns im August 2008 ein Moped lieh…
… und für Vasso, sie hat den Schlüssel zum Öffnen und Schliessen der Panigiri, 2012

...und für Gabi, die mit mir über das Feuer sprang, 2017

... und für Silke

August 2006 / 2008 - 2023